نقش نخبگان ایرانی در گسترش مناسبات ایران و عثمانی در قرن نهم هجری/ پانزدهم میلادی

چکیده در قرن نهم هجری نخبگان برجسته‌ای مانند عبدالرحمن جامی، شیخ مظفرالدین شیرازی، و جلال‌الدین دوانی در مراکز علمی و فرهنگی ایران مانند هرات و شیراز به عرصة ظهور رسیدند، آنان از نظر علمی چنان شهرتی داشتند که نظر سلاطین جهان اسلام مانند سلطان‌محمد فاتح و بایزید ثانی عثمانی را به خود جلب کردند. این نخبگان برخی از آثار تألیفی خود را به نام سلاطین عثمانی نوشتند. از سوی‌دیگر، گروهی از نخبگان ایرانی در این قرن برای دریافت علوم طب و ریاضیات به عثمانی مهاجرت کردند. آنان نقش به‌سزایی در انتقال دستاوردهای علمی و فرهنگی ایران به عثمانی و در گسترش روابط سیاسی و فرهنگی بین دو سرزمین داشتند. در این مقاله نقش این دسته از نخبگان در گسترش مناسبات سیاسی و فرهنگی ایران و عثمانی و تأثیر آنان در حیات علمی و فرهنگی عثمانی در قرن نهم هجری به‌شیوة تحلیلی و توصیفی بررسی می‌شود.